DeeDee writes Journey of Healing heeft mij de afgelopen acht weken zoveel verlichting gebracht. De last van hetgeen wat ik heb gemaakt heeft zolang op mijn ziel gedrukt en deze heb ik tijdens deze reis grotendeels losgelaten. Nu ben ik beland bij de laatste loodjes die ik moet loslaten om mijn circle van healing met mijn jeugdtrauma vanuit mijn familie los te laten.
Voor deze editie had ik eigenlijk een ander thema in gedachte en uitgewerkt. Hierin stonden zinnen en woorden die mij diep gekwetst hadden centraal. Maar na het schrijven van dat verhaal en het uit mijn systeem was voelde het niet goed. Dit was was de eerste keer dat een uitgewerkt verhaal achteraf niet goed voelde. Dus wat nu? In de loop van de week kwam de volgende vraag naar voren. Waarom ben op je 26ste terug gegaan naar het huis van je moeder, als je al zoveel daar had meegemaakt? Deze vraag behoud namelijk de sleutel voor het loslaten van het geheel.
Voorgeschiedenis
Op mijn 26ste had ik mijn eigen woning, maar ik was op zoek naar een grotere woning. Dit omdat ik mijn woning was uitgegroeid. Ondertussen was ik deed ik de administrat voor twee huizen. Mijn eigen administratie en die van mijn moeder. Zeker op momenten dat mijn moeder aan het overwinteren was in Suriname nam de verantwoordelijkheid toe. Al was het overwinteren voor haar gezondheid gaf het mij wel meer stress. In dat jaar kwam mijn moeder terug uit Suriname en zoals altijd haalde ik haar op van Schiphol. Echter dit jaar was haar gezondheid zichtbaar achteruit gegaan. Dit deed mij besluiten om in plaats van een andere woning te zoeken, weer bij haar in te trekken. Het voordeel was dat ik dan de administratie van 1 huishouden moest doen, ik haar kon ondersteunen aangezien zij lichamelijk niet alles zelf meer kon en dat ik daarnaast ook gelijk veel meer ruimte voor mijzelf beschikbaar zou hebben. Het vooruitzicht was ook dat zij in de toekomst het grootste gedeelte van het jaar in Suriname zou zijn en dat dit mogelijk zou kunnen zijn als ik de kostwinnaar voor ons zou zijn, hierdoor zouden we niet het gehele jaar op elkaar lip zitten. In den beginnen ging dit op zich goed. Zo was mijn moeder gemiddeld een half jaar in Nederland en de andere helft in Suriname.
Reflectie op deze stap
Nu ik deze stap achteraf onder de loep ben gaan nemen. Was het zetten van deze stap op diverse niveaus schadelijk. Zo nam ik deze stap vanuit de basis van onze ongezonde moeder-dochter relatie. Een relatie waarin ik sinds kind de moederrol toegeworpen kreeg. Zo was ik sinds mijn achtste verantwoordelijk voor onder huishoudelijke administratie en zorgde ik ervoor dat alles geordend werd e.d. Daarbij had ik een ongezonde drang om de liefde van mijn moeder te vragen door juist voor haar te zorgen en haar liefde te kopen. Dit ging regelmatig te koste van mijzelf. Toen ik de stap zette om weer bij mijn moeder te gaan wonen was dit ook een krampachtige poging om haar liefde voor mij te winnen. Zij was namelijk het enige familielid die stabiel aanwezig was in mijn leven. Mijn vader, broers en zussen waren daarvoor af en aan in mijn leven, nooit stabiel. In mijn onderbewustzijn moest ik deze relatie ten koste van alles vasthouden. Ik durfde het met geen mogelijkheid los te laten ongeacht wat mijn omgeving ook zei. En zelf mijn therapeuten die het in de loop van de jaren sterk adviseerden. Daarbij komt dat ik sinds kinds zijnde mezelf had beloofd voor mijn moeder te zorgen als ik ouder was. Want dat doe je voor een moeder die haar leven voor jou heeft opgeofferd.
Het keerpunt
Het wonen bij mijn moeder ging op zich goed. Zeker toen ik mijzelf aan het verdrinken was in mijn pijn en aan het weglopen was voor ons verleden. Pas toen mijn vader een aantal jaren voor het eerst naar Nederland kwam veranderde dit drastisch. Dit was ook het jaar dat mij moeder mij mentaal zo beschadigd had dat er iets in mij echt onherstelbaar kapot ging wat daarvoor nog nooit kapot was gegaan. Namelijk de troon waar ik mijn moeder ondanks onze verleden op plaatste. Hiervoor kon niemand iets slechts zeggen over mijn moeder. Ik bleef mijn moeder ook verdedigen ten koste van bijv. de relaties met mijn zussen of anderen.
In deze periode liet mijn moeder mij goed weten wat ze eigenlijk van mij vindt tijdens de aanwezigheid van mijn vader in Nederland. Dit was volgens mij een trigger voor haar haar gal en onvrede over het verloop van haar leven te spuwen. Ik kreeg toen der tijd onder andere te horen hoe ik haar leven had verpest. Door mij was ze namelijk tot twee keer toe haar inboedel in Suriname kwijt geraakt. Daarnaast was ik een jaloers kind dat haar geen relaties gunde en alles kapot maakte. Mind you, mijn moeder verprutste zelf haar relaties met haar ongezonde gedrag. Dit raakte mij tot in mijn ziel. ik had er nooit om gevraagd om geboren te worden en kanker te hebben waardoor ze tot twee keer toe met mij naar Nederland moest komen. Dit deed pijn en ik wilde vertrekken. Helaas was dit nog geen mogelijk met de onmogelijke woningmarkt. Alleen toen ik dreigde met mij vertrek zwakte mij moeder haar gedrag af.
Dit was echter niet het einde.
In de jaren die er volgde bleef ik voor mijn moeder zorgen en vanaf haar 65ste nam ik ook de financiële verantwoordelijkheid voor onze vaste lasten voor me. Gezien ik haar meer gunde dan was er voor haar mogelijk was met haar onvolledige AOW.
Besef zolang je niet genoeg van jezelf houd blijf je andere voorop plaatsen. Zelfs wanneer die andere je het gevoel geven dat je het niet waard bent en je mentaal kapot maken met hun opmerkingen. Zo bereikte ik eind 2018 een breekpunt waarbij de rek eruit was. De gaslighting vanuit mijn moeder in combinatie met zorg voor mijn moeder en de financiële verantwoordelijkheid voor ons beide terwijl ik een startende ondernemer was werden mijn mentale gezondheid teveel. Terwijl we in hetzelfde huis woonde kon ik geen connectie meer met haar maken. Mijn woorden waren letterlijk op. Zo vertrok mijn moeder eind dat jaar voor het eerst met een koude oorlog naar Suriname.
Er was vanaf dat moment ook geen contact tot ik in het voorjaar ontdekte dat ik zwanger was. Dit was voor mij de reden om de relatie te willen redden en op Moederdag belde ik na maanden mijn moeder. Ik hoopte dat deze zwangerschap de relatie tussen mij en mijn moeder kon redden.
Het tegendeel was waar
Kort hierna kwam mijn moeder terug naar Nederland en al voelde ik dat onze relatie kapot was hoopte ik echt met heel mijn hart dat we het konden lijmen. Echter bleek het tegendeel waar. Bij de terugkomst van mijn moeder bleef ik incasseren. De komst van mijn zoon en de lockdown die kort daarop volgde brak alles open. In plaats van dat we nader tot elkaar kwamen, groeiden we verder uit elkaar doordat de mentale mishandeling, leugens en manipulatie van mijn moeder nieuwe hoogte bereikten. Zo kreeg ik als kersverse moeder het gevoel dat ik als moeder niets goed kon doen, want mijn moeder wist alles beter en maakte regelmatige rake opmerkingen over o.a. mijn gewicht. Het was zelf zo erg dat mijn moeder een leugen over mij verspreide dat ik haar zogenaamd had geslagen op mijn eerste verjaardag als moeder in het bijzijn van mijn zussen.In het jaar dat erop volgde waren er tal van incidenten die ik mentaal moest incasseren. Als gevolg sloegen mijn hersenen vorig jaar na de zomer op tilt. Na jaren van incasseren en zorgen voor mijn mishandelaar was ik klaar. De koek was op. Ik kwam tot de realisatie dat ik mijn gehele volwassen leven aan een soort van Stockholm syndroom heb geleden. Ik heb namelijk een verstoorde relatie met mijn moeder waarin ik mijn hele jeugd fysiek en mijn hele leven mentaal mishandeld ben. Maar door mijn vervormde loyaliteit naar haar toe en vertekend ideaal, voor je moeder moet je zorgen, heb ik hetgeen wat ik heb ervaren verdrongen, goed gepraat en geaccepteerd.
De komst van mijn zoon zorgde echter voor de doorslag. Mijn zoon liet mij voor het eerste grenzeloze liefde ervaren. Hij liet mij zien wat moederschap is en confronteerde mij wat ik als kind had gemist en met wat voor moeder ik wilde zijn. Wilde ik verbitterd en ongelukkig worden zoals mijn moeder die het verloop van haar leven projecteerde op haar kinderen en hen manipuleerde, mishandelde en niet de liefde wist te geven die zij nodig hadden. En wilde ik hem laten opgroeien in een ongezonde omgeving waarin zijn moeder constant aangevallen werd en waarop hij ingezet zou worden als pion. Na afwegen van deze gedachte was het antwoord volmondig nee. Voor het eerst in mijn leven kon ik echt voor mijzelf kiezen. Dit omdat ik voor het eerst in mijn leven door de liefde voor mijn zoon gedwongen werd om echt van mijzelf te gaan houden.
Naast de liefde van mijn zoon, ben ik mij de afgelopen week ook gaan beseffen, dat de reden waarom ik vasthield aan de relatie met mijn moeder en familie niet meer van toepassing was. Ik hield namelijk met alles wat ik in mij had vast aan deze relaties omdat ik geen veilige vangnet om mij heen had. Echter is dat in de loop van de afgelopen jaren veranderd. Ik heb mijn eigen tribe gecreëerd die onvoorwaardelijk van mij houd en er ook echt voor mij is. Door deze veiligheidsnet durfde ik eind vorig jaar de sprong te wagen om te vertrekken uit mijn ouderlijk huis en de familiebanden door te knippen. Yess she is doneeee!
Ik durf nu pas echt de ongezonde bloedband te verbreken. Het dient mij niet meer. Tot hier en niet verder. Mijn zoon verdient een gelukkige moeder. Die hem een gezonde opvoeding kan geven dat niet gevuurd is door trauma, maar door liefde. Liefde die ik, terwijl ik nu in mijn nieuwe huis zit, voor het eerst echt voor mijzelf voel. Ik voel het in al zijn volledigheid, Ik heb alle facetten die mij maken tot wie ik de dag vandaag ben lief en accepteer vanaf dit moment geen enkele shit meer van niemand en al zeker niet familie. Tot hier en niet verder. Vanaf nu zijn alleen mijn zoon en ik het middelpunt van mijn leven.