Ik leerde jou voor het eerst kennen in Roermond. Ik was zes jaar. Achtergelaten door mijn moeder, want die zou terug gaan naar Suriname. Terug gaan naar haar andere vier kinderen. En ik, ik moest in Roermond blijven omdat ik voor de rest van mijn leven onder medisch toezicht moest blijven door de gevolgen van de kinderkanker, waar ik als baby mee geboren was.
In Roermond verbleef ik bij twee zussen van mijn vader en mijn nicht Inge. Ik sliep samen met Inge op een kamer. In deze kamer was zij degene die mij introduceerde aan dit gevoel nadat ze mij voor het eerst onzedelijk betast had. Ik wilde dit niet. Maar ik had voor het eerst niets te zeggen over wat er wel of niet met mijn lichaam gebeurde. Na deze aanraking kwam jij in mijn leven om nooit meer te vertrekken. ANGST. Ik was bang voor herhaling en dat kwam. Eerst van haar alleen en toen ook met een wit vriendje van haar. Samen speelde ze met mij alsof ik hun persoonlijke poppetje was. Ooh wee als ik iemand anders hierover zou vertellen, dan zouden ze me af maken. Dus je groeide in mij. Tot ik niet meer kon en tijdens het laatste bezoek dat mijn moeder aan mij bracht in Roermond, zei dat ik mee wilde. Ik wilde daar niet meer blijven. Ondertussen bleken de plannen van mijn moeder gewijzigd en had ze besloten in Nederland te blijven want ook mijn zus had medische hulp nodig. Dus besloot ze mij die bewuste dag ook mee te nemen om nooit meer terug te keren naar Roermond. Een plek die mij tot de dag van vandaag oncomfortabel laat voelen.
Terug in Den Haag geland in de Schilderswijk op de bovenste verdieping van een huis in de Frans Halsstraar dacht ik afscheid genomen te hebben van dat gevoel. Om gaandeweg erachter te komen dat deze door mijn moeder versterkt zou worden. In dit huis kreeg ik mijn eerste echte pakslaag. Vanaf dat moment she put the fear in me. Het hielp ook niet dat onze huisbaas genaamd Leo, die onder ons woonde, een totaal gestoonre alcoholistische gek was die ons constant dreigde en mij de stuipen op het lijf jaagde als ik alleen naar huis moest wanneer mijn moeder er niet was.
In deze periode werd ik teruggeworpen in de tijd en liet ik mijn blaas het tijdens het slapen gaan en werd ik weer wakker in een nat bed.
Bedplassen door angst of stress
Soms gaan kinderen die eerst zindelijk waren ineens weer bedplassen. Dit kan een teken zijn van angst of stress. Bedplassen komt vaker voor als er sprake is van een grote veranderingen in het gezin.
www.loes.nl
Toen we verhuisden naar de Bakhuizenstraat zette de angst door. Alleen werd de zegt voor Leo vervangen door de angst van deportatie. Want ondertussen waren we bestempeld als illegale inwoners van Nederland. Tot twee keer toe hebben we toen der tijd een rode kaart ontvangen. Aan de achterzijde van deze rode kaart stond vermeld dat we binnen 30 dagen Nederland zelfstandig moesten verlaten als dat niet het geval was, dan zouden we daarbij geholpen worden. Vanaf dat moment werd ik bang opgepakt te worden om teruggestuurd te worden naar Su. Ik weet nog goed dat ik in groep zes of zeven zat en ik zag twee politieagenten op het schoolplein voorbij lopen richting het hoofdgebouw. Ik dacht, ze komen me halen! Ik moest gelijk naar de wc en sloot mezelf daar voor een tijd op.
Na het krijgen van de eerste kaart werd de level van leven in angst versterkt. De piekmomenten voelde ik terug in nat beddengoed. Deze kon ik ondertussen als achtjarige ook zelf wassen zodat ik daardoor niet nog meer in de problemen kwam. Het gevoel van schaamte begon zich ook te ontwikkelen. Schaamte dat ik het niet droog hield.
In de loop der jaren namen de natte lakens wel af,. Want mijn lichaam raakte gewend aan het leven in angst. Hier kwam verandering in nadat we begin 1995 na 7 jaar onze Nederlandse paspoort kregen en mijn broer en zussen overkomen uit Suriname. Dit creëerde een nieuwe spanningsveld. Die af en toe zorgde pieken angst. Dit wist ik zo goed te verbergen dat niemand het doorhad. Dus niets aan de hand.
Fast forward naar ongeveer 1.5 jaar geleden. Ik stond in de keuken in Zusterstaat en zonder dat ik het hoorde stond mijn moeder naast mij. Toen ik haar opeens zag schrok ik. In dat moment werd ik terug geworden in het gevoel van angst dat ik verdrongen had. De deur waar ik het echter verstopt had ging open om nooit meer te sluiten. Mijn gevoel van angst was terug en iedere keer wanneer ik vanaf dat moment mijn moeder zag werd het versterkt. Dit gevoel opende ook deur naar alle geheugen en gedachtes van de momenten die dat gevoel hebben gecreëerd.
In het begin was ik even in de war en waren de emoties overweldigend. Echter kon ik mij dit keer niet laten verzwolgen door deze emoties. Want als dat zou gebeuren zou dat ten koste gaan van mijn moederschap. Dus besloot ik dit gevoel te gebruiken en het was tijd om alles wat had bijgedragen aan dit gevoel eruit te gooien. De kamer in mijn hoofd moest leeg. Zo begon ik met het maken van mijn voorstelling. De transformatie of DeeDee, waar ook deze verhalen reeks uit is voorgekomen. Ik wist gaande deze reis dat ik ook niet langer in dat huis kon blijven wonen. Er was teveel gebeurd en ik wilde niet meer met het gevoel van angst leven. Ondertussen ben verhuisd en zorgt deze combinatie van een nieuwe gezonde omgeving en het schrijven dat ik het kamertje in mijn hoofd nu na zoveel jaar van vasthouden eindelijk geleegd kan worden. Op naar een opgeruimde start van mijn nieuwe fase van mijn leven. 40 here I come.