Ondertussen ben ik 13 jaar. We staan in de keuken. Moeder is aan het koken. Ik sta af te wassen. Op dat moment heb ik lange boxbraids om mijn haar bij te laten komen van de curly die ik toen der tijd regelmatig liet bijwerken. Er vind een uitwisseling van woorden plaats. Ergens in het gesprek slaat de stemming om. Moeder is het niet eens met mijn reactie . Haar hand maakt een snelle beweging richting mijn hoofd om vervolgens over te gaan tot een draaiing van de hand. Ik voel een scherpe pijn aan mijn hoofdhuid. Wat er in hand van moeder achterblijft is een van de vlechten die kort daarvoor nog geworteld in mijn hoofd zat. Ze heeft het gewoon uit mijn hoofd getrokken. Het gesprek was abrupt voorbij.
Ik weet nog goed dat ik kort daarna mijn haar liet bijwerken door mijn peetmoeder en ze vroeg mij hoe ik aan het vierkante kale plek op mijn hoofd kwam. Het enige wat ik kon zeggen was mijn moeder. Ik zag de afschuw in haar ogen, maar verder reageerde ze er niet op. En het bijwerken van mijn curly werd voortgezet.
Dit voorval herinner ik me goed want dit was de laatste keer dat mijn moeder mij fysiek toegetakeld had. Volgens mij bereikte ze het gewenste effect niet meer. Want ja, ik liet geen traan meer, toonde geen emoties en de smeekbeden om te stoppen waren al een lange tijd geëindigd. Plus was ik haar fysiek nu ook volledig ontgroeit en bijna een kop langer.
Vanaf dit moment weet ik dat mijn interne pijn ook begon toe te nemen en ik op diverse manieren op zoek was naar een uitlaatklep. Ik begon toen met blowen, maar hier bereikte ik niet het gewenste effect mee. Voor mijn gevoel was ik dood vanbinnen. Dus de zoektocht naar een manier om de lichamelijk pijn die ik gewend was weer te voelen werd voorgezet. Er moest een manier zijn om iets te voelen. Zo schoot ik kort na mijn 15de verjaardag mijn eerste oorgaatje. De pijn die dit teweeg bracht voelde goed. Ik kon eindelijk weer iets voelen. Kort daarna ging ik terug voor nog een gaatje. Zo begon ik een patroon te ontwikkelen om op momenten dat mijn gevoelens van minderwaardigheid overkookten ik deze liet leeglopen door mijn lichaam te modificeren met het schieten van oorgaatjes, het zetten van piercings en tattoo’s. In totaal heb in de loop der jaren ik acht gaatjes per oor erbij geschoten, heb ben 12 keer gepierced en heb 17 tattoo’s. In mijn begin twintiger tijd kwam daar het drinken bij om mijzelf te verdoven. Je kon toen der tijd de drankflessen terug vinden onder mijn bed. Zo had ik een balans gevonden om te dealen met mijn innerlijke pijn. Mijzelf pijn doen omdat deze pijn bekend was en ik dan eindelijk weer het gevoel had iets te kunnen voelen en aan de andere kant mijzelf verdoven om de emoties die ik voelde te dempen. Voeg hier een vleugje wiet bij om te kunnen concentreren en te functioneren. En ik functioneerde voor de buitenwereld als geen ander.
Als ik hier aan terug denk krijg ik een brok in mijn keel. Ik besef dat ik lange weg heb afgelegd om weer in contact te komen met mijn emoties, Ik heb jaren intensief therapie gevolgd om mijn emoties te kunnen leren voelen zonder ze te willen verdoven of de drang te voelen om mijzelf te pijningen om überhaupt iets te voelen. Een van de meest waardevolle dingen die ik tijdens therapie heb geleerd is weer te huilen. De eerste keer dat ik het tijdens therapie deed leek het alsof de kraan die opengezet was nooit meer zou stoppen. De jaren van onderdrukte tranen en verdriet stroomde eruit. In de jaren erna ben ik mijn huilbeurten steeds meer kaan koesteren. Zo neem ik tijdens deze Journey of Healing ook echt de tijd en ruimte om mijn verdriet eruit te laten komen en tranen te laten stromen. Want ik ben zo dankbaar dat ik ze weer heb en kan laten gaan.
Oh, schat, wat heb je erg in stilte geleden, als je bij ons was, was je altijd vrolijk. Ik had dit nooit kunnen bedenken dat je zo heb geleden. I am very sorry dat ik het niet door had.