Ik Heb sterke schouders. Schouders die weten wat incasseren is. 

In de beginnen was de pollepel de standaard slagmiddel van mijn moeder. Daarmee sloeg ze met volle kracht en raakte waar ze raken kon. Dat was veelal in de omgeving van mijn schouders. Deze schouders hebben genoeg pollepels versleten en gebroken. Tot me moeder het zat was en op zoek ging naar duurzame en stevige pollepels die meer dan twee of drie rondes aan pakslaag meegingen.

De Blokker had de perfecte paar pollepels. En mijn moeder kocht er niet één, maar twee. Ondertussen  waren we verhuisd uit de Bakhuizenstraat naar de Zusterstaat. Ik was toen 10 jaar. De verhuizing was een fantastische upgrade. Echter het slaan ging door en dan met deze pollepels. En ik kan je zeggen die shit was echt klote. Deze pollepels waren net als het huis een upgrade.. Ze gingen niet kapot waardoor de pakslaag intenser was.Zo erg dat mijn tranen ondertussen opdroogden en ik deze niet meer liet net als het smeken om te stoppen.. Ik voelde alleen de pijn en incasseerde deze in stilte.

Ondanks dat ik deze slagbeurten in stilte onderging bedacht ik me dat die pollepels één voor één moesten verdwijnen. De eerste gooide ik achter een droger die opgeslagen was in een van de gangkasten op de eerste etage. Ik wist namelijk dat het daar nooit gevonden zou worden. En in prullenbak vond ik te riskant. Dus hupsakee. Achter de wasdroger. Daarna had ik nog 1 pollepel te gaan. Echter had ik toen het geluk dat mijn zalig stiefvader Ricardo bij ons introk. Tijdens zijn aanwezigheid werd ik beschermd. 

Tot de dag van vandaag ben ik zo dankbaar dat Ricardo in mij leven was. Voor mij was hij als een vader en men noemde hem ook mijn vader. Hij had me lief, was er voor me, luisterde naar me en beschermde mij als enige tegen mijn moeder. 

De return van de pollepel

Maar om terug te komen op de pollepel die ik jaren laten terug vond toen ik voor de tweede keer weer bij mijn moeder ging wonen, ondertussen 26 jaar, omdat ze zorg nodig had en ik haar daarbij zou kunnen ondersteunen. Na mijn verhuizing zag ik dat de wasdroger nog steeds in de kast stond. De pollepel was ik ondertussen alweer helemaal vergeten. Echter bij het opruimen van deze wasdrogen om ruimte te creëren vond ik het weer.

Ik besloot het in gebruik te nemen. Het is grappig dat mijn moeder niet eens doorhad dat het tweeling was van de pollepel waar ze mijn schouders mee had bewerkt. Het is dezelfde pollepel die je ziet op de foto. Deze heb ik tijdens mijn verhuizing ook meegenomen. En deze ligt nu lekker in mijn keukenla of staat soms tussen ander kookgerei. Deze pollepel herinnert mij aan de weg die ik heb afgelegd en door het mee te nemen en te gebruiken kies ik ervoor om het een andere, niet pijnlijke betekenis te geven. Want het is de speciale pollepel die ik gebruik als ik akansa wil maken. Dat is food voor mijn ziel, ancestors en spirituele begeleiders. Want doordat ik op de schouders sta van mijn ancestors en gedragen wordt door mijn spirituele begeleiders heb ik deze ontberingen kunnen incasseren. Zo heeft het koken met deze pollepel zijn bestemming als kookgerei uiteindelijk toch bereikt.