De oorsprong van mijn duistere gedachtes

Blauwe korrels in mijn kleine handen.
Om afscheid te nemen van de wereld.
Klaar met de woorden die vlijmscherp sneden en krassen achter laten op mijn ziel.
Het einde van de beurse en blauwe plekken op mijn lichaam is in zicht.
Het is tijd om de blauwe korrels tot me te nemen en verlost te zijn.
Dag wereld.

Terug in de tijd

Een flashback naar een achtjarige DeeDee die de kleine keuken in de Bakhuizenstraat inliep richting de keukenkastjes. Deze opende en een witte plastic pot  vol rattengif pakte en de op de grond neerzette. Al tijden was haar lichaam en ziel moe. Het wilde niet meer incasseren. In de aanloop naar dit moment ontwikkelde zicht een duistere stemmetje zich die aangaf dat de pijn zou stoppen als ze uit het leven zou stappen. Met iedere incassering werd deze stem luider tot het deze dag alles overstemde en ze eraan toe gaf. 

Ze maakte de pot open vulde haar beide handjes met de blauwe korrels. En propte deze achter elkaar in haar mond en begon te kauwen en te slikken. Hierna ging ze naar bed in de hoop voor altijd te gaan slapen.

Echter had het universum andere plannen voor DeeDee. Het was haar tijd niet. Ze werd de volgende dag zielsalleen wakker in een leeg huis net als de dagen ervoor. 

Bewustwording over de oorsprong de duistere gedachtes

In het verleden heb ik wel eens eerder gesproken over dit moment. Echter stond ik nooit echt bewust stil bij wat dit moment teweeg heeft gebracht en de oorzaak is geweest van een leven waarbij het duistere stemmetje regelmatig de uitgebreid ruimte in mijn hoofd innam om mij aan te sporen om de pijn voor altijd te eindigen.

Echter het afgelopen jaar begon ik met het maken van mijn eerste voorstelling die zou gaan over het transformeren van mijn trauma’s. Bij mijn onderzoek waarbij ik bewust begon met mijn jeugd onder de loep te nemen, bracht veel weggestopte trauma’s m.b.t. mijn moeder omhoog. Deze had ik namelijk diep weggestopt. Echter het nieuwe moederschap, het stil staat tijdens de pandemie en het makerschap opende de beerput, waar ik achteraf gezien niet wist dat het mij zo zou raken. 

Het openen van deze beerput heeft mij doen beseffen dat de bron van mijn levenslange strijd met suïcidale gedachtes is geworteld in de lichamelijke en geestelijke mishandeling door mijn moeder. Dit besef sloeg in als een bom. 

Het besef deed en doet  nog steeds pijn. En ik hoop met dit helingsproces, de stem die mij sinds mijn kinderjaren heeft gevolgd, nu voor eens en altijd het zwijgen kan doen opleggen.