Eerst komt zoetigheid

Pingi pingi kasi. Het voor mij bekende Surinaamse kinderlied speelt al even in mijn hoofd. Het brengt me op twee manieren terug naar mijn jeugd. 

Als eerste brengt het mij terug naar mijn kindertijd in Suriname. Hier speelde ik regelmatig dit spulletje horende bij dit liedje met mijn broer en zus, voor ik op zes jarige  leeftijd vertrok uit Suriname naar Nederland. We konden als kids zoveel plezier met elkaar beleven. Naast dit spel moest ik ook denken aan het moment waarop we in onze slaapkamer, waarin twee stapelbedden aan weerskanten van de muur stonden, hangmat speelden. Ik was denk ik vier of vijf jaar en met mijn broer en zus ongeveer acht en tien toen we dit spel speelden. We gebruikten een onze lakens als hangmat en bonden de twee uiteindes ieder aan de zijkant van een van de stapelbedden. Hier gingen we dan in liggen. Lekker heen en weer zwaaien tot plots de bedden onder ons gewicht bezweken en naar het midden vielen. Ik dacht even OMG ik ga dit niet redden. WO DÉDÉ IN A KINO (We gaan dood in deze film). Maar mijn broer en zus waren vliegensvlug en redden mij uit de verstrikt geraakte laken. Hierna zetten we alles netjes terug voordat onze moeder kwam. Deze herinneringen aan mijn tijd in Suriname zijn heerlijk. PLezier en gezelligheid met mijn broer en zus. Iets wat ik in de jaren na mijn zesde erg miste.

Pingi kasi het werkt zo:

De eerste speler maakt een slappe vuist. Dan knijpt de tweede met duim en wijsvinger in het vel van de eerste. En hetzelfde doet de derde enz. Totdat alle handen in het spel zijn. En daarbij zingen ze dan ook een liedje:

Pingi Pingi kasi. Mi pot’ mi brede dja. Mi pot’ mi kasi dja. Alata waka, waka, waka…

https://www.suriname.nu/201cult/kind19.html

Bij de laatste waka van het liedje laten ze hun vuisten los. En roepen tigri, tigri en dan kietelen ze elkaar.

Een andere versie van Pingi pingi kasi

Dit staat in schril contrast tot de periode tussen mijn zesde en tot de maand voor mijn dertiende verjaardag. In deze tussenliggende periode heb ik een extra zure nasmaak als ik denk aan wat ik lichamelijk heb geïncasseerd. Bij deze gedachte komt de zuurtje omhoog en krijgt Pingi pingi kasi een andere betekenis.

Ik ga terug in de tijd. Ik was denk ik een jaar of acht, wonend op de begane grond van een koude en in de winter schimmelige drie kamer woning in de Schilderwsijk. Wat er voorgevallen was kan ik mij niet precies meer herinneren. Ik zal vast in de ogen van mijn moeder brutaal zijn geweest of iets hebben gedaan wat zij niet passend vond. De straf die er tegenover stond was echt out of this world. Ik werd namelijk gegrepen door de sterke armen van mijn moeder die mij vervolgens met mijn hoofd klem zette tussen haar stevige dijen terwijl mijn gezicht naar de grond keek. Ik wist op dat moment dat ik pai pai ( een pakslaag) zou krijgen. Ik dacht een pollepel of met de open hand. Maar nee, mijn moeder besloot Pingi pingi kasi te spelen op mijn blote rug tot mijn billen. Terwijl ik dus geklemd zat met mijn hoofd tussen haar dijen en smeekte voor mijn leven dat ik het nooit meer zou doen, ik weet echt bij goed niet meer wat ik die dag had gedaan, nam mijn moeder haar tijd om mij hele rug rustig per vierkante centimers de huid vast te pakken tussen de nagels, deze van de oppervlakte te trekken en zover mogelijk te draaien. Zo werd mijn hele rug tot mijn billen afgewerkt. Ik schreeuwde van de pijn en smeekte te vergeefs om te stoppen. Echter gebeurde dit pas nadat ze haar voldoening had gevonden. De klem van haar haar dijen om mij nek liet los en mijn toegetakelde lichaam viel een vod op de grond. De impact op mijn lichaam was zo erg dat ik dagen niet kon liggen op mijn rug, de volgende dag mocht ik niet naar school omdat ik niet eens kon zitten op mijn billen. Toen ik daarna wel naar school ging weet ik nog goed dat de leraar zijn hand op mijn schouder legde en ik van de pijn een schokbeweging maakte om zijn hand van mijn schouder te schudden. 

Terwijl ik afgelopen week dit verhaal met mijn broer deelde,  was zijn eerste reactie. Ma moet dit hebben ervaren van iemand anders. In mijn hoofd vraag ik mij dan af. Als jij dit ooit ervaren hebt en weet welke impact dit heeft, dan kun je ongeacht de omstandigheden waarin je zit of stress die je ondergaat toch never te nooit Pingi pingi kasi spelen met de rug van je kind of wel? Je hebt altijd een keuze die kunt maken en zij koos ervoor om deze sadistische straf toe te passen en om de cirkel van lichamelijke mishandeling in stand te houden. 

Het vervolg

 Toen ik mijn broer daarna vertelde over het feit dat ik mijn verhalen op weg naar mijn 40ste verjaardag deel, was zijn eerste reactie dat ik dit niet moest doen. Maar ik kan je zeggen dat ik blijf doen tot mijn verjaardag. De titels voor de volgende verhalen staan al vast en laten mij niet los tot ik ze heb uitgewerkt in een verhaal. Dit was deel drie. Hierna nog zeven te gaan!