DeeDee writes Journey of Healing | De flintstones dagboek

Daar stond ze dan. Midden in haar werkkamer zoeken naar de dagboeken uit haar kinderjaren. De dagboeken die haar terug in de tijd konden brengen naar de emoties en gevoelens die zij ervaarde op momenten dat haar lichaam en geest te verduren had onder de uitingen van frustratie en wanhoop van haar moeder.. Ze was op zoek naar reciets of  was ze eigenlijk op zoek naar iets anders. Was ze op zoek naar tastbaar bewijs van wat er geweest was om nu ook echt daadwerkelijk te beginnen aan het helen van haar innerlijke kind. het kind dat beschadigd was door de in haar dagboeken beschreven evenementen. Evenement die tot de dag nog spookten in de krochten van haar geheugen.

Ze was op zoek en kon ze niet vinden op de plek waar zij ze voor het laatst had gelaten. In een zilveren box. Een van de vier zilveren boxen die allen vol zaten met spulletjes uit haar jeugd. Een zat vol met foto’s, want ze hield van fotograferen en komt ook uit een tijd dat foto’s nog afgedrukt werden. Dus een blik vol afgedrukte foto’s en foto rollen. Een andere blik zat vol met ansichtkaarten. Kaarten die ze had gekocht bij kinderen die aan de deur kwamen voor een goed doel, kaarten van plekken die ze bezocht had als kind. Texel, Ijsselstein, Apeldoorn, Oostenrijk, maar ook railrunner kaarten.  De derde zilveren doos zat vol met snuisterijen die ze in haar tienertijd van vriendinnen had ontvangen. Een Hello Kitty boekje van een van haar voormalige besties Po Lok. Van dezelfde vriendin zat er een zakje met gevouwen gele sterren. Er  zat een ziekenhuis polsbandje in van toen ze op haar 18de een reconstructieve operatie aan haar schedel had ondergaan. Deze werd vergezeld met een buisje met een stuk of dertig nietjes die na dezelfde operatie uit haar hoofd waren verwijderd. Deze box was gevuld met nog meer snippers van momenten uit haar tienertijd. Ieder van hen die op hun eigen manier in haar hoofd gegrift waren.

Nu de vierde zilveren blik. Deze was tot haar schrik leeg. De dagboeken uit haar kindertijd was toch niet onzichtbaar geworden.  Ze moesten ergens aanwezig zijn en haar geheugen tastbaar maken. Haar zoektocht werd doorgezet en leidde tot een stapel van journals en aantekeningen boeken uit haar twintiger jaren. Hiertussen had ze haar dagboeken verscholen en veilig opgeborgen. Ze pakte een van de boeken met de Flintstones op de cover. Eén van haar favoriete  kinder tekenfilms. Ze bladerde door de inhoud en stopte bij 1992 5 juni. Dit was ongeveer twee weken na haar tiende verjaardag.  De tekst:

Me moeder heeft me gekild. Ze gooide me op de grond. Ik moest stofzuigeren. Thuis blijfen van haar. Ik mag niet naar gr school. Dag liefe dagboek. xxxxx.

‘5 juni 1992

Hieronder was een zelfportret  met potlood gemaakt. Op de plekken waar ze gehavend was door  het geweld, had ze gemarkeerd met een rode pen. Haar rechterarm en rechterbeen. Er stroomden tranen over haar wangen. Met dezelfde rode pen had ze zowel de nagels aan haar vingers als tenen rood getekend en had zichzelf rode lippen gegeven. Mogelijke was dit een profetische inzicht dat rood haar favoriete kleur zou worden om haar lippen mee te stiften en haar nagels mee te lakken.   

Terwijl ze deze pagina bekeek werd ze terug in de tijd geslingerd naar dit moment en andere vergelijkbare momenten. Momenten waarop ze gehavend werd door lichamelijke en geestelijke geweld en daardoor niet naar school mocht gaan, wat aanvoelde als een dubbele straf. Het geweld dat voelbaar zijn sporen heeft achtergelaten en die soms als een rugtas met bakstenen op haar rug leunt. Echter nu zij moeder is geworden beseft zij zich dat de noodzaak om zichzelf te helen prioriteit is. Ze moet zichzelf helen om cirkel van generationeel trauma en geweld te doorbreken en niet meer door te geven aan de volgende generatie. Om dit te doen besloot ze haar creativiteit in te zetten. In haar pen te kruipen en de ervaringen vanuit haar pen op papier te laten vloeien. Bij ieder woord voelt ze de last in haar rugtas lichter worden. Ze hoopt aan het eind van de rit ruimte in haar rugtas te hebben gecreëerd die ze kan vullen met nieuwe mooie en liefdevolle herinneringen die ze gaandeweg zal maken met haar zoon.