HI beautiful,
Ondertussen is het twee weken geleden dan eindelijk gelukt. Ik heb mijn MWD (Maatschappelijk Werk en Dienstverlening) opleiding afgerond! Wat een trip, een bijzonder lange en uitdagende reis die ik vandaag met je wil delen.
Deze reis begon eigenlijk eerder toen ik mij inschreef voor de opleiding SPH (Sociaal Pedagogisch Hulpverlening). Tijdens mijn inschrijving had ik geen rekening gehouden met het gegeven dat als je aan een sociale opleiding begint en je een rugtas vol overwerkte trauma’s met je meedraagt, het tijdens de opleiding links- of rechtsom uitgepakt gaat worden..
Zo startte dus met mijn volle rugtas aan het instroomjaar SPH deeltijd, ondertussen werkte ik al fulltime als jeugdwerker. In dat jaar had ik een vak genaamd jeugdpsychologie. Een vak waar ik voor het eerst echt blokkeerde. Achteraf gezien blokkeerde ik door een aantal onderwerpen die behandeld werden zoals een slechte kind-ouderrelatie, gevolgen van seksueel misbruik en mishandeling. Deze onderwerpen zorgden voor de eerste scheurtjes in mijn volle rugzak waaruit mijn trauma’s begonnen te lekken. Dit vak en nog twee andere kon ik met alles wat ik in me had niet afronden. Dit lukte ook niet toen ik het jaar erop nog een poging waagde. Het zorgde er juist voor dat de scheurtjes scheuren werden met als gevolg dat ik van een druppelspoor nu in een plas stond, een plas van onverwerkte jeugdtrauma. Plus kwam erbij dat deze opleiding net niet bij mij paste. Dus besloot een stap terug te doen en een pauze te nemen om aan mijzelf te werken. In dat jaar ging in therapie bij een private therapeut die eigenlijk alleen naar de oppervlakte keek en kwam met de diagnose PTSS (Post traumatisch stress syndroom). Een diagnose die voelde alsof de scheuren in mijn rugtas met simpele hechtsteek werden dichtgenaaid. Terwijl ik voelde dat er meer zat zoals ADHD, maar waar ze weigerde verder onderzoek naar te doen. En omdat ik toen zelf ook niet helemaal stevig in mijn schoenen stond liet ik het erbij zitten.. Tijd om weer door te gaan. In deze periode ging ik ook met mijn moeder samenwonen om haar te ondersteunen met de zorg.
In 2009 keerde ik terug bij de Haagse Hoge voor de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening
In 2009 ging ik terug naar de HHS, dit keer voor de opleiding MWD (maatschappelijke werk en dienstverlening), Deze vond ik beter bij mijzelf passen. Ik startte bewust in het eerste jaar om rustig op te bouwen. Echter in de helft van het tweede jaar, begin 2011 ging het mis. Er werd bij mij ingebroken. Mijn enige echte veilige plek was aangetast en het voelde alsof het tapijt onder mijn voeten vandaan was getrokken. De opgelapte scheuren in mijn rugtas braken weer open en ik werd overspoeld door al mijn trauma’s wat resulteerde in een zware depressie. Gelukkig heb ik toen wel aan de juiste bellen getrokken en kreeg ik de hulp die ik nodig had. Mijn werk zette ik voor een paar maanden op pauze, maar ik ging door met de studie. Het was mijn wekelijkse levenslijn en mijn moment van contact met mijn normale leven naast de bijna dagelijkse bezoeken aan mijn therapeuten.
Mijn studie ging vanaf dat moment eigenlijk ook op pauze. Alleen wilde ik dat niet toegeven aan mijzelf. Want mondjesmaat haalde ik deadlines of tentamens. Terwijl ik ondertussen hard aan het werk was om uit de zware depressie te klimmen en het gevecht met mijn verleden aan te gaan. Voor het eerst in mijn leven ben ik al mijn trauma’s echt gaan verwerken. Ik besloot de regie te nemen en tot het naadje te gaan. Dit resulteerde in een diagnose waar ik wat mee kon en werd mijn jarenlange vermoeden van ADHD bevestigd.
De twee jaar die erop volgde boekte ik weinig vooruitgang op school. Om mijn mentale gezondheid op de eerste plaats te zetten besloot ik tijdelijk de handdoek in de ring te gooien zodat ik mij naast mijn baan als jeugdwerker volledig kon richting op mijn herstel. De twee jaar die erop volgde waren voor mij van essentieel belang om te helen, te investeren in mijzelf, om mijzelf opnieuw te leren kennen, mijzelf vaardigheden aan te leren om te voorkomen dat ooit in zo een diepte depressie te zou komen en om die versleten rugtas op te lappen zodat het nog een rondje mee kon. In de tas naaide ik extra vakken voor mijn nieuw gevonden inzichten en vakjes voor mijn nieuwe copingsmechanismen.
Met mijn opgelapte rugtas voelde ik mij na twee jaar pauze weer krachtig genoeg om weder te keren naar de Haagse Hoge. Het was ondertussen 2015. Kort nadat ik was gestart melde ik mij aan voor Miss Black Hair Nederland om mijn cirkel van mijn nieuw gevonden zelfliefde compleet te maken. Dit jaar verliep als een trein. Waarbij ik de lessen van vakken uit het tweede en derde jaar volgde. Ik haalde ze misschien niet allemaal, maar ik was wel 100% aanwezig. Het jaar erop legde ik de basis voor mijn bedrijf by DeeDee door deze te registreren bij de Kamer van Koophandel en werd steeds actiever als host.
In de jaren die erna volgde kreeg ik op verschillende manieren te maken met uitdagingen die ik allemaal niet uit de weg ging, maar waarbij mijn studie niet altijd de prioriteit was.
Terug kijkend naar hoe mijn studie daarna verliep. Kreeg ik in de jaren die erna volgde op verschillende manieren te maken met uitdaging die ik allemaal niet uit de weg ging, maar waarbij mijn studie niet altijd de prioriteit was. Mijn mentale gezondheid was dat gelukkig wel. Om je inzicht te geven in deze omstandigheden, licht ik een paar punten toe. Als eerste bleek ik mijn baan als jeugdwerker steeds minder leuk te vinden. De kids waren fantastisch, maar de omstandigheden waaronder ik moest werken gingen van kwaad tot erger en ik kreeg uiteindelijk te maken met pesterijen van een voormalige manager. Deze tijdens waren intensief. Ik begon aan mijn kwaliteiten te twijfelen en voelde dat een depressie op de loer stond. Gelukkig had ik mijn rugtas met allerlei vakken en had ik keuzes in welke strategie ik zou inzetten. Eerst koos ik vechten, maar toen dat teveel energie kostte besloot ik de handdoek in de ring te gooien. Begin 2018 was de koek op na het zoveelste incident. Als ik door zou gaan met vechten zou het mijn breekpunt worden, dat was het niet waard. Dus ik leverde mijn ontslag in. Tijd voor de volgende fase in mijn leven.
Gelukkig was ik ondertussen naast mijn baan en studie de bouwstenen aan het leggen voor mijn tweede carrière in het culturele veld en mijn uitvlucht. Vanaf september 2018 startte ik als volledig zelfstandige met een afstudeerplek. Besef ik zat nog wel op school met nog een paar open vakken en scriptie die ik moest afronden. Maar die hadden nog steeds niet de prioriteit. want vanaf het moment van zelfstandigheid moest ik voor mijn eigen inkomen zorgen. Hier had ik ook een plan voor gemaakt, maar helaas viel dat in duigen. En weer was ik in overlevingsmodus. Want ik moest niet alleen voor mijzelf zorgen, maar ook voor mijn moeder. Ik moest er alles aan doen om een dak boven ons hoofd te houden. Dit was best even pittig en soms zag ik het echt even niet zitten en raakte in een depressie. De stem die schreeuwde om mijn leven te eindigen was terug en begon steeds harder te schreeuwen. Tot ik eind maart 2019 plotseling werd overlaten met een poweboost om mijn leven bij de ballen te pakken en te vechten om te leven. Het leek alsof de depressie als sneeuw voor de zon leek te verdwijnen en ik kreeg er zoveel levenslust voor terug. Ik weet nog dat ik in die tijd een opmerking maakte dat mijn depressie verdwenen was. Echter wist ik op dat moment niet dat mijn grootste zegen zich had gemanifesteerd en in mij groeide. De anti-depressivum waarvan ik niet wist dat ik het nodig zou hebben. Vanaf dat moment zag ik onbewust overal kansen en mogelijkheden om mijn bedrijf leven in te blazen. Ik zeg je, mijn zoon heef mij (teriwjl hij in mijn buik groeide) door deze periode heen gedragen. Want al was ik toen niet gericht op afstuderen dat jaar. Mijn bedrijf begon wel te lopen en ik genereerde inkomsten om weer financieel voor mijn gezin te zorgen.
Het studiejaar 2019/2020 zou het dan eindelijk eindelijk worden. Ik zou gaan afstuderen. Dat jaar heb ik al mijn openstaande vakken gehaald en ik had een afstudeer adres, maar om eerlijk te zijn. de scriptie daar was ik niet klaar voor. En het hielp ook niet dat een docent het uitsprak geen vertrouwen erin te hebben dat het mij zou lukken. Ach ja ik zat tot aan mijn bevalling ik mijn hustlle modus om zoveel mogelijk inkomsten binnen te halen zodat ik mijn zoontje alles kon geven wat hij nodig had Ik heb letterlijk tot mijn bevalling gewerkt. En dacht na mijn verlof komt het wel goed maar op 12 maart de laatste dag van mijn verlof kwam het niet goed, want de rona stond voor de deur. Weer had ik andere prioriteiten. Zorgen voor inkomen om voor mijn ondertussen uitgebreide gezin te zorgen. Gelukkig kwam de Tozo en hoefde ik mij niet zo druk te maken hierover. Ik deed toen nog een poging voor de scriptie, maar dat mocht niet baten. Deze werd finaal afgeschoten.
Toen brak de daadwerkelijke laatste mogelijkheid aan om mijn Bachelor te halen. Studiejaar 20/21 Een speciaal traject voor vertraagde studenten zoals ik om de opleiding af te ronden. Dit was tevens ook de laatste mogelijkheid om dit te doen aangezien het lesprogramma voor MWD zou ophouden re bestaan. Het zou nu erop of eronder zijn. Ik was om eerlijk te zijn al zo moe van deze opleiding en ook een beetje van mijzelf. Maar begin dit jaar ging de knop om en het was nu of nooit meer. Ik sloot mij in de periode maart/april af van de wereld en perste mijn afstudeervoorstel eruit. Met dank aan Centrum 1622, in het bijzonder Joyce die mij deze afgelopen twee jaar heeft gesteund en erdoorheen heeft gesleept toen ik wilde opgeven. Begin mei was het plan voor de Power Prinses Training compleet en kon ik het inleveren. De week erop ontving ik mijn voldoende. Ik kon het niet geloven. Daarvoor had ik mijn laatste vak al gehaald. Ik was nog nooit zo dicht bij de eindstreep. Ik moest nog één onderdeel uitvoeren, evalueren, rapporten en presenteren. Links of rechtsom deze zou lukken. Zo heb deze laatste periode gebikkeld en het eindelijk voor elkaar gekregen. Mijn allerlaatste opdracht heb ik maandag 12 juli ingeleverd. Twee dagen later kwam het verlossende nieuws. Geslaagd!!!! Ik kreeg geen lucht, ik moest huilen en voelde een last van mijn schouders vallen. I made it! Ik heb mijn doel eindelijk bereikt.
In augustus mag ik mijn diploma dan eindelijk ophalen met mijn volledige gezin. Mijn zoontje King en moeders. Is wel bijzonder want toen in 2009 weer begon zei ik nog tegen een vriendin, als ik ga afstuderen ga ik of zwanger of met mijn baby mijn diploma halen. Deze profetische woorden zijn uitgekomen.
De belangrijkste lessen die ik deze afgelopen jaren heb geleerd is dat mijn mentale gezondheid altijd op één komt en dat ik echt alles kan bereiken was ik wil, want ik geef niet op hoe moeilijk en uitdagend de weg naar het halen van het doel ook is. ik ga de rugtas die mij deze jaren heeft geholpen ophangen met mijn vlag. Het is tijd voor een nieuwe tas met vakken voor waar ik mijn kennis en ervaringen in kan dragen richting een nieuwe fase van mijn leven.
Dank aan mijn moeder voor het support dit jaar. Voor de momenten dat u op King heeft gepast zodat ik kon studeren. Aan mijn broer Jürgen die waar nodig op King lette en hielp met het huishouden. Aan mijn zussen Xaviera en Sherida die mij ontlasten door zorgtaken voor onze moeder over te nemen. Dank aan mijn tribe Yemaya Queen, Damani en Fazle zonder jullie support en geloof in mij had ik de handdoek zeker allang in de ring gegooid. Dank aan Diana, Eric en Theo voor jullie geloof en steun vanuit de Haagse Hoge. Dank aan iedereen die mijn reis gevolgd heeft en mijn gaandeweg gesteund, voor mij gebeden of aan mij gedacht heeft. It really takes a village. Gran tangi, mijn dank is groot.
Voor degene die nu aan het vechten zijn om hun droom waar te maken en hun doelen te bereiken. You got this Besef dat iedereen zijn, haar of hun eigen levenspad op hun eigen manier moet bewandelen en laat ~je door niemand van de wijs brengen dat je het niet waard bent of niet kunt. Volg je hart en doe altijd, maar dan ook altijd wat het beste voor jou is.
En voor de docenten en decanen die niet in mij geloofden of dachten dat ik het niveau niet bezat en zeiden dat ik gewoon moest stoppen. Tegen hun wil ik zeggen lik me reet matte. Je zou het niet redden in mijn schoenen.
Soso lobi, DeeDee 😘
Zo trots op jou! ❤️💯💪🏾