Op mijn zesde maakte ik kennis met het duistere monster. Op de dag dat ik mijn onschuld verloor door seksueel misbruik knopte hij op mijn deur en nam de intrek in een kleine kamer in mijn hoofd. Nadat ik de situatie waar het misbruik meerdere keren had plaatsgevonden verliet, sloot ik de kamer met verschillende kettingen en sloten. Ik hoopte deze nooit meer open te maken.
In de twee jaar die er volgde groeide dit monster met iedere poetsbeurt van madame janet over mijn tandvlees en tong, knijpsessies op mijn rug of pakslaag, met de speciaal daarvoor gekochte pollepels, die ervoor zorgde dat ik niet op mijn bil kon zitten of rug kon liggen. Tot hij uit zijn voegen barstte en mij volledig in zijn grip nam. Onder zijn begeleiding nam ik een hand vol rattengif. Poging 1.
Echter zei het universum. Niet vandaag en ik opende de volgende dag weer mijn ogen met hernieuwde kracht om het monster weer te temmen en hem terug te duwen in zijn kamer, die ondertussen wel groter was. Ook de kettingen en sloten gingen er weer op,
Het leven ging door en ik leefde in overlevingsmodus, bang voor de slagen die ik zou moeten incasseren en de tranen die daarbij zouden vallen. Deze kwamen en gingen net als de blauwe plekken die een voedingsbodem waren voor het duistere monster die via de kieren van zijn kamer tegen mij begon te fluisteren. “Maak een eind aan je leven, dan is dit alles voorbij, geen pijn en geen verdriet meer”.
Ik weet nog een bewuste dag dat ik 13 jaar was en er één van mijn vlechten, met nephaar, uit mijn hoofd werd getrokken. Ik stond daar doodstil en kon geen traan meer laten. Deze waren namelijk opgedronken door het duistere monster en deze tranen zorgden ervoor dat hij sterker en groter werd.
Hoe groter het duistere monster werd en uit de voegen en spleten van de muren begon te sijpelen. Des te meer ik zijn gewicht voelde drukken op mijn ziel. Zijn duisternis steeds meer grip begon te krijgen over mijn gedachtes.
Op mijn vijftiende ontdekte ik na het prikken van mijn oorgaatjes dat ik deze druk en de daarbij horende pijn kon sussen door mijzelf bewust pijn te doen. Hierdoor werd de stem zachter en verdween het bij iedere oorgaatje, piercing en tattoo weer op de achtergrond. Dit was mijn manier om het duistere monster stil te krijgen.
Tot die ene dag, een paar dagen na mijn 18de verjaardag. De druk werd mij teveel en ik werd verzwolgen door de pijn die het duistere monster creëerde. De bijbehorende stem overheerste ^Als je nu stop met leven dan is alles voorbij. Geen pijn meer en dan komt alles goed.” Het zwarte monster nam over en onder zijn begeleiding nam ik twee potjes slaappillen in. Echter was het universum er weer die dacht “The devil is a lie”. Hierdoor kreeg ik voor ik wegzakte in slaap, de power om mijn mobiel te pakken en 112 te bellen. Want het was mijn tijd nog niet. Poging 2
Nadat ik terug kwam uit het ziekenhuis voelde ik mij onbegrepen, ongeliefd en ongewild. De woorden, die tot op de dag van vandaag nog in mijn hoofd na echoën zijn: “Je bent een schande!” Een schande omdat ik poogde mijn leven te nemen? Een schande omdat anderen hierachter konden komen? Deze woorden voedde het monster dat mij niet meer met rust liet.
Ondertussen zocht ik mijn heil in voeding om te pijn te verzachten en ontwikkelde ik boulimia en werkten de lichamelijke pijn van piercings en tattoos verlichtend op mijn ziel en drongen het duistere monster even terug. Vanaf mijn 21ste vond ik ook andere manier van zelfmedicatie om de pijn te verminderen en het duistere monster het zwijgen op te leggen. Blowen en drank werden mijn beste vrienden. Iedere hijs en iedere slok verzachten de pijn die gepaard gingen met het duistere monster.
Terwijl ik dacht met deze zelfgekozen interventies dat ik het duistere monster de baas was en hem onder controle had. Bouwde hij de druk op in zijn kamer en werd hij juist gevoed door iedere slok en iedere hijs. Hij werd sterker en sterker en sijpelde uit de voegen en begon de andere kamers in mijn hoofd te bedekken in zijn duisternis.
De inbraak in januari 2011 gaf hem de superboost die ervoor zorgde dat hij vol geweld zijn kamer volledig opblaaste en mijn ziel en levensvreugde met een vlaag mee de afgrond in sleurde en mijn ziel volledig bedekte met negatieve gedachtes. De bijbehorende stem werd iedere dag luider en ik kon op geen enkele wijze meer stillen met voedsel, piercings, tattoos, een hijs of een slok. Deze werkten nu juist averechts. Deze klootzak had namelijk een manier gevonden om zich juist te versterken met deze handelingen. Hoe meer ik er tegen vocht hoe sterker het duistere monster mij de duisternis in trok en zijn woorden alles overheersend op herhaling afspeelde in mijn hoofd. “Snij je polsen, dan be je er van af.”
Na een avond waarbij ik in een dronken delirium mijzelf liet leiden door deze woorden. Alle kasten en lades gingen open op zoek naar scheermesjes. Echter zei het universum ook nu dat het mijn tijd nog niet was en ik stortte neer op de grond in een diepe slaap.
De volgende dag werd ik wakker en wist dat ik niet meer zo kon leven. De koek was op. Ik maakte bewust de keuze voor het leven te gaan. Deze dag belde ik de crisis dienst en ben ik het traject gestart om te dealen met het duistere monster.
Ik starte met een traject dat bijna 4 jaar heeft geduurd. Het was een noodzakelijk traject van healing en waarbij ik met mijzelf de afspraak maakte dat ik alles op zijn minst zou proberen om dit monster voor eeuwig en altijd te verslaan. In de begin fase heb ik met de hulp vsn prozac het duistere monster kunnen temmen. Deze stap heeft voor mijn gevoel mijn leven gered. Daarnaast leerde ik uit mijn overlevingsmodus te treden. Ik leerde in contact te komen met mijn emoties en deze, op een voor mij gezonde manier, te uiten. Ook leerde ik mijn eigen grenzen kennen en bewaken. In dit geheel was een van de mooiste dingen die ik weer leerde, was te huilen. Huilen van verdriet, huilen van blijdschap en soms ook gewoon omdat ik de diepe dalen met het monster heb overleeft.
Ondertussen ben ik vijf jaar verder, besef ik dat het duistere monster altijd een onderdeel van mij zal zijn. Want hij komt nu en dan alleen tevoorschijn als ik over grenzen ga, teveel van mijzelf vraag en niet genoeg liefde aan mijzelf geef. Ik ben mij hiervan bewust en heb hem nu ook lief. Want ik weet welke stappen ik kan inzetten om hem het zwijgen op te leggen en hem rustig terug kan sturen naar zijn kamer. En mocht ik het echt niet meer alleen kunnen, dan ik niet bang de nodige hulp in te schakelen, want zeker nu ik mijn zoontje King heb, is mijn drang om te vechten voor het leven sterker dan het duistere monster die mij wil pushen om het te eindigen.